Για την Ημέρα της Ιογενούς Ηπατίτιδας

Η ιογενής ηπατίτιδα, οξεία ή χρόνια, ένα από τα συχνότερα ηπατικά νοσήματα, αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.

Γράφει ο
Δημήτρης Τσαντούλας
Επίτιμος Δ/ντής Ηπατολογικού Τμήματος  ΥΓΕΙΑ

Η κλασική ιογενής ηπατίτιδα διακρίνεται σε Α, B, C και δ, ανάλογα με τους υπεύθυνους ιούς. Από αυτούς ο Α προκαλεί μόνο οξεία λοίμωξη σε μικρές κυρίως ηλικίες, μεταδιδόμενος από την εντεροστοματική οδό, ενώ μερικές φορές προσβάλλει και ενηλίκους, προκαλώντας σοβαρότερη νόσο.
Η ηπατίτιδα Β (μερικές φορές σε συνδυασμό με τον παράγοντα δ) και η C, εκτός από οξεία προκαλούν και χρόνια ηπατίτιδα, ιδιαίτερα σημαντική, αφού στην εξέλιξή της, χωρίς θεραπεία, είναι να αναπτυχθεί κίρρωση, ηπατική ανεπάρκεια ή και ηπατοκυτταρικός καρκίνος. Η μόλυνση από αυτούς τους ιούς γίνεται κυρίως παρεντερικά, με επαφή μολυσμένου αίματος (π.χ. μολυσμένες βελόνες) ή με τη σεξουαλική επαφή.

Σε νοσήματα που συνιστούν σοβαρό πρόβλημα, Δημόσια Υγεία, η πρόληψη αποτελεί και πιο αποτελεσματική υγειονομική πολιτική. Αυτό ισχύει απόλυτα στην ιογενή ηπατίτιδα, όπου πέρα από τη συνεχή και προσεκτική εφαρμογή των κανόνων ατομικής υγιεινής, ιδιαίτερα σημασία έχει και ο εμβολιασμός, όπου υπάρχει και όπως ενδείκνυται.

Περισσότερο σημαντικό είναι το εμβόλιο της ηπατίτιδας Β, λόγω της σοβαρότητας που μπορεί να έχει η μόλυνση και η εξέλιξη της νόσου. Το εμβόλιο αυτό είναι ήδη υποχρεωτικό, πρέπει να γίνεται στα πρώτα χρόνια της ζωής ενός ατόμου, ενώ βρέφη μητέρων που έχουν ήδη τον ιό Β, πρέπει να εμβολιάζονται αμέσως μετά τη γέννησή τους, λαμβάνοντας και ειδικό αντιορρό. Εμβόλιο υπάρχει και για τη ηπατίτιδα Α, και πρέπει να γίνεται σε ορισμένες ομάδες υψηλού κινδύνου (π.χ. εργάτες καθαριότητας), αλλά και σε άτομα που ταξιδεύουν σε χώρες αυξημένης ενδημικότητας.   

Στην οξεία ηπατίτιδα, κάθε τύπου, χρειάζεται ανάπαυση, δίαιτα και ιατρική παρακολούθηση για τυχόν επιπλοκές. Αντίθετα, η χρόνια ηπατίτιδα Β (+δ κάποια φορά) και C χρειάζονται σχεδόν πάντα θεραπεία. Και για μεν τη χρόνια ηπατίτιδα Β υπάρχει τα τελευταία χρόνια συμπερασματική θεραπεία, με χάπια συνήθως που βελτιώνει την εξέλιξη της νόσου αντιμετωπίζοντας τον ιό Β χωρίς όμως να τα εκκρίνουν, ενώ τα φάρμακα που διαθέτουμε σήμερα για τη χρόνια ηπατίτιδα C (κυρίως από τα στόματα) θεραπεύουν τη νόσο σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90%.
Μετά όσα αναφέρθηκα, δικαιολογείται απόλυτα η προτροπή στο άτομο να επιδιώκει τον έλεγχο, με απλές εξετάσεις αίματος και αν χρειασθεί να επισκεφθεί τον γιατρό του.

Ιούλιος 2015