Αιμορροΐδες. Θεραπεία ανώδυνη και γρήγορη με σύστημα υπερήχων

Η αιμορροϊδοπάθεια θεωρείται «απλή» ασθένεια (με την έννοια ότι δεν απειλεί τη ζωή μας), όμως συχνά γίνεται αιτία ώστε απλές, καθημερινές δραστηριότητες να μετατρέπονται σε βασανιστήριο. Τώρα, μια νέα χειρουργική τεχνική προσφέρει ακόμα καλύτερα και ασφαλέστερα αποτελέσματα. Ποια είναι αυτή και πώς επωφελείται ο ασθενής;

Γράφει ο 
Νικόλαος Γ. Μπερσής
Γενικός Χειρουργός

Η αιμορροϊδοπάθεια είναι μια καλοήθης νόσος, που δε συσχετίζεται με θνητότητα. Οι αιμορροΐδες είναι αγγειακές δομές που βρίσκονται στο κατώτερο τμήμα του εντέρου το οποίο ονομάζεται πρωκτός.

Για την εμφάνιση της νόσου των αιμορροΐδων ενοχοποιούνται διαφορετικοί μηχανισμοί, οι οποίοι δεν αλληλοαποκλείονται, όπως:

• μηχανική θεωρία (δυσκοιλιότητα, αύξηση βάρους),
• αιμοδυναμική θεωρία (παρουσία αναστομώσεων μεταξύ αρτηριών και φλεβών στον πρωκτό),
• προβλήματα του σφιγκτήρα (αυξημένος τόνος του πρωκτικού μηχανισμού).

Οι αιμορροΐδες επιτελούν συγκεκριμένο ρόλο στον οργανισμό, άρα η προσπάθεια να παραμείνουν στη θέση τους είναι απαραίτητη.

Πότε χρειάζεται εγχείρηση

Η χειρουργική θεραπεία των αιμορροΐδων εφαρμόζεται μόνο σε περιπτώσεις όπου η νόσος είναι μη αναστρέψιμη, η φαρμακευτική αγωγή δεν είχε αποτελέσματα ή οι ενοχλήσεις δεν επιτρέπουν στον ασθενή απλές, καθημερινές δραστηριότητες.

Τότε, λοιπόν, θα πρέπει να επιλέγεται η χειρουργική θεραπεία, η οποία θα προσφέρει ελαχιστοποίηση του πόνου, απλούστευση των επεμβάσεων ώστε να γίνονται χωρίς να χρειάζεται νοσηλεία και να εξασφαλίζεται εγχειρητικά η παραμονή των αιμορροΐδων.

Σίγουρα ο ασθενής προτιμά μεθόδους θεραπείας που απαιτούν μόνο ημερήσια νοσηλεία, τοπική ή περιοχική αναισθησία και λιγότερο πόνο. Αν αυτά συνδυάζονται και από χαμηλό ποσοστό υποτροπών, τότε έχουμε το ιδεώδες και για το χειρουργό.

Οι αιμορροΐδες ταξινομούνται σε τέσσερις βαθμούς βαρύτητας:

• Στον 1ο βαθμό υπάρχει δυσφορία στην κένωση, μικρή αιμορραγία και συνήθως ήπια δυσκοιλιότητα.
• Στον 2ο βαθμό μπορεί επιπλέον να υπάρχουν κνησμός δακτυλίου, έξοδος αιμορροΐδων με τις κενώσεις και συχνή αιμορραγία.
• Στον 3ο βαθμό η έξοδος των αιμορροΐδων προκαλεί πόνο και η ανάταξή τους γίνεται συνήθως με χειρισμό από τον ασθενή.
• Στον 4ο βαθμό υπάρχει έντονος πόνος στον πρωκτό, σκληρία στην περιοχή του σφιγκτήρα και οι αιμορροΐδες δεν ανατάσσονται.

Η αντιμετώπιση κατά βαθμό

Η θεραπευτική αντιμετώπιση των αιμορροΐδων στα αρχικά στάδια (1ου και 2ου βαθμού) είναι συνήθως φαρμακευτική. με αλοιφές και υπακτικά για τη δυσκοιλιότητα. Ταυτόχρονα, οι αλλαγές στη δίαιτα και στον τρόπο ζωής βοηθούν επιπλέον στην ελάττωση των συμπτωμάτων.
Ωστόσο, σε προχωρημένα στάδια του 2ου βαθμού, αλλά και στο 3ο και 4ο, η χειρουργική θεραπεία είναι η πλέον ενδεδειγμένη μέθοδος. Οι γνωστές χειρουργικές τεχνικές εκτομής των αιμορροΐδων είναι μεν αποτελεσματικές, αλλά είναι επώδυνες, απαιτούν μακρά ανάρρωση και έχουν πιθανότητα επιπλοκών.

Η τεχνική με κυκλικό αναστομωτήρα (τεχνική longo-PPH) έχει μικρότερο χρόνο ανάρρωσης, και ενδείκνυται ιδιαίτερα ως εναλλακτική τεχνική στην περίπτωση πρόπτωσης του πρωκτικού βλεννογόνου στις οποίες είναι συχνές οι υποτροπές.

Η χειρουργική τεχνική HAL-RAR με σύστημα υπερήχων Doppler ανιχνεύει τις αιμορροΐδες στον πρωκτό και αυτές απολινώνονται με ειδικό απορροφήσιμο ράμμα. Έτσι, η ροή του αίματος μειώνεται και οι αιμορροΐδες αρχίζουν σύντομα να συρρικνώνονται. Εφόσον υπάρχει και πρόπτωσή τους, με το ίδιο ράμμα ανυψώνονται (αναρτώνται) μέσα στο έντερο, με αποτέλεσμα να διορθώνεται και η πρόπτωσή τους από το δακτύλιο.

Τα πλεονεκτήματα των υπερήχων

Τα ιδιαίτερα πλεονεκτήματα της νεότερης τεχνικής με υπερήχους HAL-RAR είναι:

• Ελάχιστα επεμβατική τεχνική.
• Δεν γίνονται τομές στο δέρμα.
• Δεν δημιουργούνται νεκρώσεις στους ιστούς.
• Είναι ακριβής στον εντοπισμό των πασχουσών αιμορροΐδων.
• Προσφέρει ανώδυνη θεραπεία.
• Δεν απαιτεί γενική αναισθησία.
• Άμεση, μετά την εγχείρηση, επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες.
• Έχει εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας σε όλους τους βαθμούς αιμορροϊδοπάθειας και άριστα αποτελέσματα σε αιμορραγούσες αιμορροΐδες.
• Ελάχιστες έως καθόλου μετεγχειρητικές επιπλοκές.

Ιούνιος 2012